Καταρχάς, για να μην μας περάσουν για μωρές παρθένες ή οπισθοδρομικούς χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, να τονίσω ότι και σεξ κάνω (και δεν εννοώ όσο περνάει από το χέρι μου), και όλα (εκτός του snapchat ακόμα, αλλά οσονούπω και αυτό!) τα social media χρησιμοποιώ (για την ακρίβεια δεν χρησιμοποιώ: είμαι εθισμένος!) και βέβαια είμαι μέρος, όπως όλοι μας -ως τελευταίος τροχός της αμάξης- της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που βλέπει το ευρώ, το γιεν και το δολάριο ως την νέα Αγία Τριάδα.

Παρόλα αυτά βλέπω ότι το σεξ στα χρόνια της κομφορμιστικής παγκοσμιοποίησης είναι βιομηχανικά απενοχοποιημένο μονάχα όταν συσχετίζεται με το κέρδος και την κατανάλωση, όχι της σωματικής ηδονής που θα είχε μια λογική, αλλά της υλιστικής ευδαιμονίας που έχει λογική, αυτή του χρήματος.

Εάν πρόκεται να πληρώσεις κάτι -ώστε να κινηθεί το γρανάζι της οικονομίας- έστω κάτι μικρό, ένα προφυλακτικό Marc Jacobs ας πούμε, τότε έχεις πάρει έγκριση να προχωρήσεις και στο "ψητό".

Καλύτερα βέβαια για όλους που συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα να έχεις ξοδέψει περισσότερα: μερικά "ψαγμένα" cocktail, ένα ακριβό μπουκάλι κρασί, ένα "ρομαντικό" δείπνο με σούσι και θέα, ένα καλό και γρήγορο αμάξι για τα προκαταρκτικά στα γρήγορα, ένα επιπλωμένο οροφοδιαμέρισμα στα ΒΠ για τα μετά, ή μια πισίνα για φωτογραφίες στο instagram.

Είναι σαν να παίζουμε σε μια online -σκληρή- τσόντα με φημιστούς πορνοστάρ όλους εμάς και τηλε-θεατές τους likers και τους followers μας.

Εάν το σεξ είναι "φτηνό", χωρίς γαρνιτούρα, σε μια ερημική παραλία ή χωρίς φιλιά στα social media, τότε τί νόημα έχει για την εποχή της εικόνας;

Τώρα που όλα εικονοποιούνται και "ανεβαίνουν" στο δευτερόλεπτο στις μιντιακές μας πλατφόρμες, πόσο νόημα αποκτά ένα κρυφό πάθος και πόσο το "νομιμοποιεί" η βιομηχανοποιημένη αντίληψη περί σεξ;