Το ρομαντικό εφηβικό "διήγημα" Paper Towns είναι το αντίθετο από αυτό που περιμένεις: εδώ το κλισέ του "έρως ανίκατε μάχαν" ή αγγλιστί "love wins all" αντικαθίσταται ολοκληρωτικά από την επικράτηση της φιλίας και των προσωπικών φιλοδοξιών για την σταδιοδρομία και την ατομική ανέλιξη.

Εδώ η "επαναστάτρια" και "εναλλακτική" Margo δεν μπορεί τελικά να παρασύρει τον Q, αν και στην αρχή αποφάσισε να την ακολουθήσει μέχρι την άκρη του κόσμου..

Στο τέλος, όμως, νίκησε όχι το "θαύμα" που είχε πλάσει στο μυαλό του, αλλά το πραγματικό θαύμα που είχε ήδη δίπλα του και μέχρι τότε αγνοούσε: την δική του ζωή.

Προσωπικά, αν και με στενοχώρησε το μη κλασικό αμερικανικό happy ending, σήμερα με καθαρότερη σκέψη αντιλαμβάνομαι καλύτερα το μήνυμα της ταινίας: ό,τι αξίζει στη ζωή -μερικές φορές- το κατέχουμε ήδη, και το χάνουμε ψάχνοντας κάτι άλλο..

Οι "χάρτινες πόλεις" είναι ιστορικά ανύπαρκτες, σαν τα απατηλά όνειρα που μας ξεσηκώνουν, αλλά στην βάση τους παραμένουν ένα "πουκάμισο αδειανό". Αχαρτογράφητα σχέδια και δραματοποιημένες ιδέες, πρόσωπα ή καταστάσεις που θαυμάζουμε ή απορούμε με το μέγεθός τους, το οποίο όμως εμείς κατασκευάσαμε. Όσους τοποθετήσαμε υψηλά, όσα μας εντυπωσίασαν είναι στην πραγματικότητα λιγότερα από την πλούσια καθημερινότητά μας, κατώτερα από την δική μας ψυχική ισορροπία.

Τελικά, δεν είδα την Cara γιατί η ταινία δεν ήταν για τον "μύθο" της Margo, αλλά για την πραγματικότητα του νεαρού που έκανε την υπέρβασή του.