-Καλησπέρα Παναγιώτη! Μιας και είσαι ένας καλός και έμπειρος τριαθλητής, θα ήθελα να μου μιλήσεις για τα 3 αυτά αθλήματα που ασχολείσαι, και για τα προτερήματά τους ξεχωριστά.
-Καλησπέρα Τάσο! Το τρίαθλο, όπως το λέει και η λέξη, αποτελείται από 3 αγωνίσματα: ξεκινάμε με κολύμπι, συνεχίζουμε με ποδήλατο και τελειώνουμε με τρέξιμο. Πρόκειται για ένα πολύ απαιτητικό άθλημα με πολύωρες προπονήσεις, ειδικά για όσους θέλουν να ασχοληθούν αγωνιστικά. Είναι, όμως, πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση, γιατί το είδος της προπόνησης διαφέρει: θα πρέπει να κάνεις και μεμονωμένα κάθε άθλημα, αλλά και συνδυαστικά σαν προσομοίωση του αγώνα. Το κολύμπι είναι μια εξαιρετική άθληση λόγω της άνωσης και της έλλειψης βαρύτητας που μας επιτρέπει μεγάλη ελευθερία κινήσεων, επίσης αποφεύγουμε τυχόν κραδασμούς, δεν έχουμε επιβάρυνση στις αρθρώσεις, και τέλος βοηθά στην κυκλοφορία του αίματος χάρη στην ορθοστατική πίεση μέσα στο νερό. Γενικά, όλοι οι γιατροί συνιστούν το κολύμπι για οποιαδήποτε πάθηση. Το ποδήλατο είναι από την άλλη ένα μυικό άθλημα: τεχνικά δεν είναι κάτι πολύ δύσκολο, αλλά χρειάζεσαι ώρες προπόνησης και σκληρής δουλειάς αναφορικά με τις εντάσεις και τα στροφαρίσματα. Τέλος, το τρέξιμο αποτελεί μια αερόβια άσκηση, ενώ αυτό που χρειάζεται κυρίως να προσέξεις είναι η στάση του σώματός σου και τα πατήματά των ποδιών σου. Κάθε αθλητής έχει διαφορετικές ανάγκες, αφού κάνενα σώμα δεν είναι ίδιο με το άλλο. Γι’ αυτό και σε επίπεδο παγκοσμίων πρωταθλημάτων και ολυμπιακών αγώνων, όλα κρίνονται στην λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Εγώ κάνω την κατηγορία του spreed, που θεωρώ πως είναι πιο δύσκολη: ακριβώς επειδή η απόσταση είναι μικρή, δουλεύεις με πολύ υψηλές εντάσεις. Επομένως, το σώμα σου πρέπει να μάθει να αντέχει στο γαλακτικό οξύ, δηλαδή τον πόνο. Αντίθετα, όσο μεγαλώνει η απόσταση, ναι μεν μεγαλώνει η διάρκεια, αλλά εκεί παίζει ρόλο η αντοχή, και όχι η ανοχή στον πόνο. Κι εγώ παρότι αθλούμαι χρόνια, συνεχίζω και πονάω. Εξάλλου, λένε ότι όποιος ασχολείται με τον πρωταθλητισμό έχει μια δόση τρέλας, ίσως μια μορφή “ψυχασθένειας”, αφού στην πραγματικότητα επιλέγεις να πονάς.
-Μετά την επαγγελματική σου εμπειρία σε αγώνες, πώς σου φαίνεται η ενασχόληση με ερασιτέχνες, και δη στο personal training, όπως κι εμείς κάναμε σήμερα;
-Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί έχω την αίσθηση ότι δημιουργώ και περνάω κάτι στον άλλον, σαν μια διδαχή. Είναι ωραίο να βλέπεις τα αποτελέσματα και να παίρνεις έμπνευση από αυτά. Θα σου πω μια ωραία ιστορία με μια κυρία που είχε θέμα με το πόδι της και ο γιατρός της συνέστησε να κολυμπήσει. Στην αρχή δεν μπορούσε να βάλει ούτε το κεφάλι της μέσα στον νερό από φόβο. Πλέον, εδώ και 2 χρόνια είμαστε σχεδόν κάθε μέρα μαζί και κάνουμε προπόνηση χωρίς σταματημό. Την ενέπνευσα και με ενέπνευσε με το πάθος, την υπομονή, την προσήλωση στον στόχο και την όλη προσπάθεια που έκανε μέχρι που φτάσαμε να κολυμπήσουμε μαζί τη διαδρομή 3 χιλιομέτρων Κόστα-Σπέτσες στους τελευταίους αγώνες. Όταν τερμάτισε, πραγματικά βούρκωσα!
-Φαντάζομαι, όμως, πως υπάρχουν και ανεπίδεκτοι μαθήσεως που εκεί απαιτείται ιδιαίτερη υπομονή...
-Προσωπικά διαθέτω μεγάλη υπομονή, καθώς στο παρελθόν έχω ασχοληθεί με παιδιά διδάσκοντας για 6 χρόνια σε παιδικές ακαδημίες. Όταν έχεις ένα τμήμα 20 και πλέον παιδιών, πρέπει να έχεις την υπομονή να βρεις το “κουμπί” του καθενός. Πάντως, ήταν μια μοναδική εμπειρία και πέρναγα υπέροχα, μιας και είμαι κι εγώ παιδί! Πολλές φορές, μάλιστα, με τα παιδιά έχεις καλύτερη επικοινωνία: σε ακούνε και ρουφάνε τα πάντα σαν σφουγγάρια. Μέσα στο νερό το περιβάλλον είναι πιο ελεγχόμενο γιατί τα παιδιά είναι περισσότερο συγκρατημένα. Σε κοιτάνε μέσα στα μάτια και περιμένουν από εσένα να τους δείξεις κάθε τι!
-Πώς συνδυάζεις τη δουλειά με την προπόνηση και την προσωπική σου ζωή;
-Επειδή προπονούμαι καθημερινά, δυσκολεύομαι αρκετά γιατί δουλεύω και αρκετές ώρες. Έτσι, χάνω ώρες από τον ύπνο μου, ο οποίος αποτελεί για εμένα μια “πολυτέλεια” που πλέον δεν έχω. Συνήθως ξυπνάω 6μιση το πρωί, πηγαίνω προπόνηση μέχρι 9μιση, είμαι στη δουλειά 10, ενδιάμεσα όποτε βρω χρόνο -έστω και μία ώρα- θα την αφιερώσω στην προπόνηση, και μετά επιστρέφω στο γήπεδο. Οπότε ασχολούμαι με τον αθλητισμό κυριολεκτικά όλη μέρα. Γι’ αυτό και οι φίλοι μου έχουν αρκετά παράπονα που δεν προλαβαίνω να τους δω και “έχω χαθεί”. Έχω, όμως, αφιερωθεί σε αυτό και το έχω ξεκαθαρίσει σπό την αρχή σε όλους ότι όσο η ηλικία μου το επιτρέπει, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Πιστεύω πως θα βρω μια καλύτερη ισορροπία στο μέλλον μεγαλώνοντας και βάζοντας και άλλες προτεραιότητες. Η μεγάλη διαφορά μας με το εξωτερικό είναι πως οι επαγγελματίες αθλητές εκεί ασχολούνται μόνο με αυτό ως δουλειά έχοντας χορηγούς για την κάλυψη των εξόδων τους. Αντίθετα, στην Ελλάδα αυτό δεν είναι καθόλου αναπτυγμένο, με εξαίρεση το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και λιγότερο το βόλεϊ. Έτσι, οι αθλητές των υπολοίπων σπορ πρέπει να δουλεύουν για να αντεπεξέλθουν.
-Θα ήθελα εν όψει και ολυμπιακών αγώνων να περάσεις ως αθλητής και ένα κοινωνικό μήνυμα κατά των αναβολικών.
-Τα αναβολικά ήταν ο λόγος που κι εγώ σταμάτησα το κολύμπι αγωνιστικά, καθώς υπήρξα κολυμβητής από 3 μέχρι τα 19 μου. Κάποια στιγμή, όμως, κάθε αθλητής φτάνει στα ανθρώπινα όριά του. Οπότε έαν θέλεις να συνεχίσεις, θα πρέπει ανταγωνιστείς τους άλλους σκληρά: εάν έστω κι ένας παίρνει, θα πρέπει να πάρεις κι εσύ, διαφορετικά μειονεκτείς από την αρχή. Γι’ αυτό και προτίμησα να σταματήσω προκειμένου να διατηρήσω την σωματική και ψυχική μου υγεία.
-Παναγιώτη, κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις πως οραματίζεσαι το μέλλον σου;
-Θα ήθελα να αναλάβω ορισμένους δικούς μου αθλητές, οι οποίοι να κατεβαίνουν σε αγώνες και να εκπροσωπούμε επάξια τη χώρα μας, όπως έκανα κι εγώ τώρα στο ευρωπαικό κύπελλο στο Ρότερνταμ. Βέβαια, το επίπεδο εκεί είναι ιδιαίτερα υψηλό, κι έτσι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Ουσιαστικά, υστερούμε ακόμα σε πολλά θέματα, και το βασικότερο, στις εγκαταστάσεις. Το καλό είναι ότι ημασταν 63 αθλητές και οι 49 τερματίσαμε. Πλέον, δεν θέλω να μου εύχονται καλή επιτυχία αλλά καλό τερματισμό!
-Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και καλή συνέχεια στις προπονήσεις!
-Ευχαριστώ κι εγώ Τάσο!
